De lente is laat, maar daardoor duurde het verheugen erop extra lang. En dat maakt de voldoening des te groter. Dat is waarom tuinen zoveel plezier geven. Een tuin is nooit af, maar altijd in beweging en in ontwikkeling. Fotografen maken als kunstproject soms series, waarbij ze dezelfde plek of persoon ieder dag vanuit dezelfde positie fotograferen. Iedere foto is gelijk, maar toch weer net iets anders. Zo voegen ze ontwikkeling in de tijd toe aan een momentopname. En zo zijn in iedere momentopname eigenlijk ook al die andere tijdsfragmenten besloten. Met tuinen is het net zo. Iedere dag is de tuin anders en kun je je weer verheugen op al die andere momenten en veranderingen die al besloten liggen in dat ene moment.

Sommige mensen willen een tuin die er het hele jaar hetzelfde uitziet. Dat is net zoiets als vragen om een tijdszone met iedere dag hetzelfde weer en waarin de zon iedere dag om dezelfde tijd opkomt en weer ondergaat. Net zoiets als eeuwig 32 jaar oud zijn of iedere dag ijs met patat. Misschien leuk voor een tijdje, maar daarna dodelijk saai. De ontwikkeling van de seizoenen en het opkomen, groeien en weer afsterven in de loop van de jaren hoort bij het ritme van het leven. Dat is niet iets om tegen te vechten.